Bij de gedachte, dat een foto slechts een foto is, komt men in feite bedrogen uit. Iedereen kan een foto maken los van het gegeven of de foto duidelijk of onduidelijk wordt. Voor het maken van een foto hoef je slechts een knop(je) in te drukken en de techniek in je camera of zelfs van je mobiele telefoon zorgt ervoor, dat het plaatje dat jij als fotograaf zag, wordt vastgelegd. Eenvoudiger kan het bijna niet. Het lijkt allemaal zo moeilijk en ingewikkeld, maar de werkelijkheid ligt anders.

Datzelfde geldt voor de werkzaamheden van een journalist. Mijn relativeren zal niet door het leger der journalisten in dank worden afgenomen. Na mijn mening en visie zal ik verder tekst en uitleg geven.

De werkzaamheden van een journalist zijn kort door de bocht genomen niets meer dan: jij vertelt iets, ik  ( als journalist ) schrijf het op en anderen (de lezers van een krant of op internet) lezen het. Je kunt het bijna vergelijken met het drukken op een knopje om een foto te kunnen maken. Zo eenvoudig is het en lijkt het.

Alleen…..zal de hierboven omschreven werkwijze van een journalist moeten worden onderbouwd met kennis van zaken, kennis van de Nederlandse taal en het in de vingers hebben van het schrijven van een goed leesbaar verhaal. De basisgedachte is het opschrijven wat een ander zegt of schijnt te denken, wordt gevormd door de manier waarop het in de krant of in de media openbaar wordt gemaakt. Dat laatste, het vormgeven aan het verhaal is het dagelijkse gevecht, dat door de journalist wordt gevoerd. Blijvend de vraag stellen “hoe werd het mij ook al weer verteld en hoe kan ik het gevoel en emotie in woorden overbrengen naar de lezer”.

Zo gaat het ook met de fotografie. Nogmaals iedereen kan op een knopje drukken en iedereen zal op die manier een foto kunnen maken. Alleen hoe is het gesteld met de kwaliteit ervan. Over die kwaliteit valt te twisten. Mijn drijfveer bij het maken van foto’s is doorlopend onderbouwd met mijn gedachtegoed: “een foto moet zijn als tekst voor een analfabeet. Iemand, die niet kan lezen, moet door middel van mijn foto begrijpen wat ik ‘schrijf’ door het plaatsen van het beeld op de foto.

Bij fotografie staat “gemak dient de mens “de laatste jaren hoog in het vaandel. Met de komst van de mobiele telefoon is  het even snel een foto maken duidelijk in opkomst. Per tijdseenheid, seconden, minuten enz, zie je iemand met de mobiele telefoon een foto maken. Waarom? Omdat het zo gemakkelijk gaat. Het moet worden erkend, dat de techniek van de mobiele telefoon erop vooruit is gegaan. Wie de beginjaren van het mobieltje vergelijkt met deze tijd zal ervaren, dat de kwaliteit van de foto die is gemaakt met een mobiele telefoon erop is verbeterd..

Toch blijf ik zeggen, dat je foto’s moet maken met een fotocamera en niet met een telefoon. Stel dat een autofabrikant binnenkort besluit om met de autosleutel of wat er voor doorgaat foto’s te kunnen maken. Waar ben je dan mee bezig.

Om een goede foto te maken, een foto waar je echt in het kader van techniek mee hebt gestoeid, heb je een camera nodig, die iets meer kan dan een mobiele telefoon. Ik weet al wat erbij u opkomt. “Zo’n camera heeft veel te veel knopjes en mogelijkheden en qua techniek begrijp ik er niets van“. Die menig deel ik met uw gedachte. “Maar dan heb je toch een handleiding erbij gekregen”, opper ik, “en daar kun je toch alle antwoorden op je vragen vinden?”. Laten wij eerlijk zijn. Bijna niemand leest bij de aankoop van, en noem maar een artikel, uitvoerig de handleiding. Een handleiding wordt geschreven door experts die alle ins en outs van het artikel weten. De tekst van de handleiding wordt echter gelezen door personen die het artikel hebben gekocht en geen wetenschap hebben welke mogelijkheden er zijn. Niemand begrijpt de tekst.

Hoe te handelen in zo’n situatie? De handleiding wordt terzijde gelegd en men gaat het voor zichzelf proberen. Met de stellige zekerheid, dat het resultaat van mooie foto’s uitblijft.

Ik was op bovenstaande tekst geen uitzondering. Twee dure spiegelreflexcamera’s twee ordners met teksten inzake een handleiding van maar liefst ruim 400 pagina’s per camera uitgeprint en geen goede foto’s.

De oplossing lag onder handbereik. Met tegenzin aangesloten bij een fotocursus en met lood in de schoenen de cursus gevolgd. Later bleek, dat niet alleen ik, maar elke deelnemer, schroomde om deel te nemen aan de cursus, want iedereen zal het wel beter weten. En laat dat laatste nu helemaal niet het geval zijn. Alle cursisten gaven bij het introductiegesprek aan, dat de tekst van de handleiding erg moeilijk was om te lezen en dat iedereen voordelen zag in een persoonlijke cursus waarbij je op een eenvoudige manier de techniek van de camera werd uitgelegd.

Het resultaat? Ik ben niet meer bang voor de knoppen op mijn camera. Begrippen als de belichtingsdriehoek, diafragma, sluitertijd en ISO, zijn mij nu duidelijk.

Fotostudio Tubantia aan de Getfertsingel 41 in Enschede heeft de handleiding van de fotocamera bespreekbaar en duidelijk gemaakt. Waar je als cursist een hoogdravende technische uitleg zou verwachten, werd op een laagdrempelige- en prettige manier tekst en uitleg gegeven met betrekking tot de mogelijkheden van de je camera.

Het moet ook zeer zeker niet als een verplichting worden gezien, dat men uitsluitend met een dure spiegelreflexcamera de cursus kan volgen.

Om verder tekst en uitleg te krijgen is een kijkje op de site van Studio Tubantia, www.studiotubantia.nl is al voldoende.  Leren, zelfs binnen de fotografie, heet investeren. Het is aan jezelf welk beeld je erbij hebt.