Waarom is het feitelijk noodzakelijk om daadwerkelijk te kunnen vaststellen, dat iemand een beperking heeft? Is onze maatschappij, waarvan ik meestal blog, onze aardkloot, dan al zover, dat men een overtuigend bewijs nodig heeft om een beperking te kunnen vaststellen? Als je het zo gaat stellen, dan zou inderdaad een rolstoel, wat het vaststellen van een beperking betreft, duidelijkheid kunnen geven. Iemand die zich verplaatst met een rolstoel heeft zichtbaar een beperking. Laten wij het daarover met elkaar eens zijn.

Hoeveel personen op deze aardkloot herbergen een beperking, die visueel niet is waar te nemen? Zo heb ik een zwager, die op 15 juli 2007 op Texel werd getroffen door de bliksem. Gelukkig is hij er goed vanaf gekomen, maar zijn broer werd dodelijk getroffen. Door de inslag, is er aan mijn zwager niets te zien, maar intern zijn er veel klachten. Ik heb hem wel eens gezegd, dat het misschien duidelijker, voor derden, was geweest, dat hij in een rolstoel had gezeten, want dan had men misschien meer begrip voor zijn klachten dan nu zonder rolstoel. Voor alle duidelijkheid, ik gun mijn zwager natuurlijk geen rolstoel.

Het komt nog steeds te vaak voor, dat onze harde maatschappij geen begrip toont of zelfs kan tonen voor personen die een beperking hebben en dat “ gelukkig “ niet zichtbaar kunnen tonen. Sinds mijn CVA, dat staat voor herseninfarct, bespeur ik, dat personen die zijn getroffen door een tia of een herseninfarct of zelfs een hersenbloeding, zonder zichtbare restverschijnselen vechten tegen het etiket onbegrip. Onbegrip, want aan hun buitenkant is niets merkbaar van het N.A.H., dat staat voor Niet Aangeboren Hersenletsel. De vraag die men hierbij kan stellen, waarom moet een beperking zichtbaar zijn? Gaat die vraag op, omdat men je anders niet gelooft, dat een beperking je leven beheerst, wel of niet zichtbaar voor derden?

Wat is nu een beperking? Simone de Beauvoir, ( 1908-1986 ) een Franse schrijfster en filosoof, verklaarde beperking als: <  De mens is vrij, maar hij vindt zijn beperking in zijn eigen vrijheid. > Hoe zo is de mens vrij, als men wordt beperkt door zijn of haar beperking, omdat de harde buitenwereld de aandoening niet begrijpt of wilt zien.

Denk dat de oorzaak kan worden gezocht in het gegeven, dat op deze harde wereld personages rondhuppelen die het belangrijk vinden om een mening er op na te houden die alleen hen uitkomt. Het begrip voor die ander, die dan door een oorzaak even niet alles kan doen, zoals het wordt verwacht, is geheel verdwenen. Heeft dat nu te maken met dat men veel te snel een beeld vormt zoals het volgens hem / haar moet worden voldaan aan een situatie.

Daarom vind ik het onbegrijpelijk, dat een hulpmiddel als rolstoel, maar een wandelstok kan natuurlijk ook, moet fungeren als het toonbaar bewijs, dat de gebruiker van de rolstoel of wandelstok een beperking heeft. Natuurlijk lijdt een beperking tot ondersteunende artikelen die de beperking op welk terrein dan ook kunnen verlichten.

De groep die moet leven met een Niet Aangeboren Hersenletsel, wordt helaas steeds groter. Diverse instanties proberen ondersteuning te bieden aan personen met een N.A.H. Ik voel mij persoonlijk gesteund door de diverse initiatieven die op dat gebied worden ontplooid. Toch is het moeilijk om een pas-en-klaar initiatief te ontwikkelen die een beperking kan verlichten.

Niet alle gevolgen van een tia, herseninfarct of hersenbloeding kun je eensluidend behandelen. Veel situaties na een Niet Aangeboren Hersenletsel zijn te verschillend. Voor mijzelf heb ik gelukkig geen noemenswaardige restverschijnselen. Wie de meldingen op de site van de stichting Hersenletsel bekijkt, slaat de schrik om het hart. Velen hebben nadat de aandoening ‘heeft toegeslagen’ verlammingsverschijnselen en waren daardoor verplicht om te informeren naar de prijs van een scootmobiel..

Voor deze laatste groep komt de beperking hard aan. Ik heb wel gemerkt, dat personen met een N.A.H. geen enkele moeite hebben met het woord saamhorigheid. Er is binnen de doelgroep goed overleg en men deelt het verhaal graag met anderen. Zo ben ik in contact gekomen met www.nahblog.nl. Op deze blogsite kunnen personen met een Niet Aangeboren Hersenletsel duidelijk hun verhaal kwijt en krijgt men reacties van lotgenoten, hoe zij de ervaring van de aandoening een plaats geprobeerd hebben te geven. Zelfs personen die geen restverschijnselen aan de aandoening hebben overgehouden, zijn welkom om op de site hun verhaal te doen om met hun verhaal anderen te kunnen ondersteunen.

Binnen de groep van N.A.H. is er gelukkig wel begrip, logisch, want men zit in hetzelfde schuitje. Om dat schuitje van de N.A.H. lotgenoten varende te houden, is publiciteit een goede brandstof om verder te komen. Gelukkig stijgt de inzet om personen met een N.A.H. te begeleiden. Ondanks deze inzet zou het wenselijk zijn, dat er meer begrip zou zijn voor de groep met een beperking, zelfs zonder rolstoel.