“Urineren in een zwarte pantalon”, dat idee hebben veel personen die dagelijks hun werkzaamheden verrichten bij grote landelijke organisaties. Niet vreemd in feite, dat de onpersoonlijkheid op de werkvloer schuldig is aan een dergelijke vreemde uitspraak. Zo vertelde iemand: “werken bij < geeft de instantie zelf maar een naam >….geeft hetzelfde gevoel als urineren in een zwarte pantalon. Het bezorgt tijdelijk een warm gevoel en het valt niet op”. Je zal toch maar, dag in en dag uit, en de rest van je leven in een dergelijk werksfeer je dienstverband moeten uitdienen.

Hoeveel, durf het bijna niet te bloggen na deze introtekst, werkwilligen verlaten dagelijks hun veilige huis en haard om de kommer en kwel van de werkplek te mogen aanvullen aan hun reeds opgebouwde frustraties? Waar je vroeger, en ik weet niet exact in welke tijdvak, menigeen nog met plezier naar de collega’s ging, heeft de werkwilligheid helaas plaatst gemaakt voor frustraties op de werkplek.

Het is ook allemaal er niet gemakkelijker op geworden, laten wij het daar met elkaar eens over zijn. Waar je vroeger nog op gepaste manier amicaal met je collega’s en leidinggevenden om kon gaan, daarvan mag je nu vaststellen, dat de nieuwe maatregelen en vooral het inspraak willen hebben op de werkplek, de werksfeer niet ten goede is gekomen.

Laten wij eerlijk zijn de situatie van jaren geleden, daarvoor denk ik ook dat je het historie noemt, is voorbij. De sfeer op de werkvloer is door allerlei nieuwe elementen veranderd. Die verandering, waarbij men bij het opstarten ervan van mening was, dat het een verbetering zou gaan worden, kent in sommige gevallen een negatief resultaat. Natuurlijk is niet bij elke grote instantie het op de werkvloer en in de werksfeer  het niet prettig. Wij stellen, dat wij de uitzonderingen even apart zetten. Toch zal ook bij die uitzonderingen met verloop van tijd veranderingen, zelfs bij wet opgelegd, om de hoek van de deur kijken.

Zo ken ik een grote ondernemer, die dwars is van functioneringsgesprekken. Dit alles in de trant van: “wij houden het laagdrempelig en als er problemen zijn met de werknemers, dan staat de deur naar de leidinggevende altijd open. Zelfs met de stijgende werkdruk is het openhouden van de deur voor een goed gesprek geen drempel.  Met andere woorden, het is mogelijk om op een normale manier met elkaar om te gaan en te zeggen wat je dwarszit, zonder dat het ten koste gaat van de sfeer op de werkvloer of onderling.

Ergens heb ik wel begrip voor die werkgever. Al die wettelijke voorwaarden en bepalingen verhogen helaas veelal de drempel van de één naar de ander om in goed overleg te gaan. Het ligt met andere woorden, of dat wettelijk is toegestaan is een ander verhaal, aan de eigen structuur om de wettelijke verplichtingen van een functioneringsgesprek enz. te omzeilen.  Als je als ondernemer ervan overtuigd bent, dat op jouw manier binnen je toko alles goed is geregeld en je hebt daarbij de mogelijkheid om resultaat te boeken, waarom dan niet? Oh ja, natuurlijk, het mag in feite niet, dat op deze manier zaken worden geregeld, maar je onderneemt alles om de werksfeer en het onderlinge contact optimaal te houden. Soms is, en dat wordt steeds vaker duidelijk, de wetgeving van gisteren en in sommige gevallen achterhaald.

Los van het gegeven, dat het allemaal zo goed geregeld mocht blijken, kent deze medaille, zoals dat heet, veelal een  keerzijde. Je zal maar medewerkers op de afdeling of in het bedrijf hebben, die zich in de loop der jaren een bepaalde werkhouding hebben eigen gemaakt. Zo’n houding kan figuurlijk op de werkvloer, maar ook op de sfeer tussen de werknemers onderling invloed hebben.

Als er in de loop van een nieuwe leidinggevende, zelfs uit een ander vakgebied, wordt aangesteld, dan kan dat ten koste gaan van de invloed op de werkvloer. De medewerker die zich in de loop der jaren, hoofdzakelijk voor zichzelf, heeft opgewerkt als drijvende kracht voor eigen belang, zal alles in  het werkstellen om met de nieuwe leidinggevende  op één spoor te willen komen. Dat zo’n voornemen later blijkt, dat het een doodspoor wordt, is een geheel ander gegeven.

Ondertussen wringt het op de werkvloer en de groep werkwilligen, die eerder werd gevormd door één collegiaal team, heeft met verloop van tijd van doen met scheuring.  Een leidinggevende, ook wel afdelingsmanager genoemd, heeft dan als taak om een dergelijke splitsing op een afdeling of binnen een team te voorkomen. Dergelijke situaties gaan ten koste van de kwantiteit en kwaliteit binnen de werkzaamheden.

Je zal, zoals ik aan het begin blogde, maar dagelijks op weg naar je werk met dergelijke zaken in gedachten naar je werkzaamheden rijden. Commentaar van je wordt niet gehoord. Hopelijk hebben veel afdelingen goede toiletten, dit ter voorkoming van vochtige pantalons.